آسیب های کلیوی، بعنوان یک معضل عمده در سطح بهداشت جهانی مطرح می باشد که به دلایل متعددی همچون ایسکمی با خونرسانی مجدد، جراحی های قلبی – عروقی و تجویز رادیو داروها ایجاد میشود. بررسی های صورت گرفته بر روی بیماران دچار اختلالات حاد و مزمن کلیوی نشان از برهم خوردن تعادل اکسیژن در این بیماران حکایت داشته است. در نتیجه این فعل و انفعالات بافت کلیوی دچار فیبروز و آسیب های غیرقابل برگشت خواهد شد. بدین ترتیب توجه به اکسیداسیون هدفمند بافت کلیوی جهت درمان و یا تقلیل آسیب های کلیوی در دستور کار بسیاری از تیم های درمانی قرار گرفته است.

مقدمه: سیستم های مراقبت سلامتی در سال های اخیر تلاش هایی را جهت کاهش بروز و شیوع زخم های فشاری در بخش های بیمارستانی انجام داده اند. زخم های فشاری به عنوان یک مشکل بالینی مهم در تمام بخش های بیمارستانی بویژه بخش های مراقبت ویژه باقی مانده است.مطالعه حاضر با هدف تعیین ارتباط وضعیت اکسیژن رسانی با خطر بروز زخم فشاری در بیماران تحت عمل جراحی قلب باز انجام گرفت. روش کار: مطالعه حاضر از نوع توصیفی- همبستگی است که به صورت مقطعی در سال 1395 در شهر قزوین انجام شد. جامعه پژوهش بیماران بستری در بخش جراحی قلب بیمارستان بوعلی سینا بودند که با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس 82 نفر وارد مطالعه گردیدند. ابزار این مطالعه شامل معیار مرحله بندی زخم فشاری، ابزار برادن برای علائمی بروز زخم فشاری، پرسشنامه دموگرافیک است.پایایی و روایی ابزار در مطالعات قبلی به ترتیب 83% و 0.53 بدست آمده است. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS 16.0 و به کمک آزمون های توصیفی، آزمون تی مستقل، ضریب همبستگی پیرسون و تست فیشر انجام شد.یافته ها: بیشتر شرکت کنندگان در مطالعه مرد (56.1%) و در سنین سالمندی قرار داشتند (10.52±60.93). عواملی مانند میانگین میزان فشار دی اکسید خون شریانی در روز چهارم (0.04=P)، مصرف سیگار (0.000=P)، سن (0.000=P) و طول مدت بستری (0.002=P) به طور معناداری خطر بروز زخم فشاری را تحت تاثیر قرار می دهند و بین بروز زخم فشاری با متغیرهای میانگین درصد اشباع هموگلوبین با اکسیژن، میانگین میزان فشار اکسیژن شریانی، میانگین مقدار اکسیژن موجود در خون، میانگین کسر اکسیژن دمی، درجه حرارت بدن ارتباط آماری معناداری دیده نشد. نتیجه گیری: نتایج مطالعه حاضر نشان داد که بیماران بستری در بخش مراقبت ویژه قلبی در خطر بالایی از بروز زخم فشاری قرار دارند که نه تنها سبب تحمیل بار زیاد اقتصادی برای بیمار و سیستم های بهداشتی گشته، بلکه کیفیت زندگی بیماران را نیز به شکل قابل توجهی کاهش می دهد. بر اساس نتایج این مطالعه پیشنهاد می شود مراقبین سلامتی با بکارگیری استراتژی های مفیدی همچون توجه به عوامل خطر بروز زخم فشاری در این مطالعه در پیشگیری از زخم های فشاری گام های موثری تری بردارند.

زمینه و هدف اکسیژن درمانی از موضوعات مهم درمان حمایتی در بیماران مبتلا به کووید-19 است. پژوهش حاضر با هدف تعیین تاثیر اکسیژن درمانی هدفمند بر پیامدهای بهبودی بیماران مبتلا به کووید-19 در یک بیمارستان منتخب نظامی تهران در سال 1400 انجام شد. روش ها: یک مطالعه کارآزمایی بالینی یک سو کور دارای گروه کنترل و مداخله بر روی بیماران مبتلا به کووید-19 بستری شده در بیمارستان بقیه الله الاعظم (عج) از 5 مهر تا 30 آبان 1400 انجام گرفت. روش نمونه گیری به صورت تصادفی ساده و حجم نمونه 40 نفر در هر دو گروه محاسبه گردید. جمع آوری داده ها بر اساس چک لیستی که شامل متغیرهای (تنگی نفس، تست احتباس تنفس، تست شش دقیقه راه رفتن، تست های آزمایشگاهی (Troponin، CDK، LDH)، درد قفسه سینه، شاخص های همودینامیک (فشارخون سیستولیک و دیاستولیک، ضربان قلب، تعداد تنفس) در بازه زمانی پذیرش، 24 ساعت بعد از بستری و زمان ترخیص اندازه گیری شد. تحلیل داده ها به روش قبل و بعد با استفاده از نرم افزار آماری SPSS نسخه 25 در سطح اطمینان 95 درصد مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: نتایج مطالعه حاضر نشان داد تفاوت معناداری بین پیامدهای تنگی نفس، فشارخون سیستولیک، درد قفسه سینه، تست شش دقیقه راه رفتن وجو دارد (0/05>P). همچنین بین گروه های مداخله و کنترل، در زمان پذیرش، تفاوت معناداری از نظر سطح سرمی LDH و CPK وجود نداشته است. اما تفاوت معناداری از نظر سطح سرمی Tropinin مشاهده گردید (0/05>P). نتیجه گیری: اکسیژن درمانی هدفمند به عنوان یک راهبرد حمایتی برای بهبود اکسیژن رسانی در بیماران مبتلا به کووید-19 و کاهش پیامدهای این بیماری موثر بوده است. با توجه به نیاز فعلی به درمان حمایتی اضافی برای بهبود اکسیژن رسانی، اکسیژن درمانی هدفمند به عنوان یک درمان حمایتی پزشکی جدید در بیماران مبتلا به کووید-19 توصیه می گردد.